Δεν με εξέπληξε η αντίδραση των πρυτάνεων στις προτάσεις του υπουργείου Παιδείας για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Την περίμενα. Αλλωστε, δεν διαφέρει σε τίποτα από τις τυπικές αντιδράσεις της όποιας κατηγορίας πολιτών θίγεται από κάποια κυβερνητικά μέτρα. Και δεν αμφιβάλλω ότι ανάλογη θα είναι και η συνέχεια. Εχουν κι αυτοί, βλέπετε, τα δικά τους "κεκτημένα" που θέλουν να προστατεύσουν. Λογικό το βλέπω να φτάσουν και σε καμιά απεργία.
Δεν είναι πρόθεσή μου να υπερασπιστώ το νομοσχέδιο της υπουργού Παιδείας. Αλλωστε, επανειλημμένα έχω υποστηρίξει ότι η μοναδική λύση που έχουμε για ν' αναβαθμιστούν κάποτε τα πανεπιστήμιά μας είναι να αντιγράψουμε κάποιο από τα επιτυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα που ισχύουν στις ανεπτυγμένες χώρες. Ολα τα άλλα είναι αναποτελεσματικά μπαλώματα και τίποτα περισσότερο.
Αναμφισβήτητα είναι τα χάλια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσής μας. Και χαμένη κάπου στον πυθμένα της παγκόσμιας αξιολόγησης η συντριπτική πλειονότητα των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μας. Ενα φαινόμενο που σίγουρα είναι μειωτικό για τη χώρα, αλλά και τελείως εξευτελιστικό για όσους συμμετέχουν στη διαμόρφωσή του. Και είτε της αρέσει, είτε όχι, πρυτάνεις και καθηγητές, γενικά όσοι απαρτίζουν την ακαδημαϊκή κοινότητα, είναι συνολικά συνυπεύθυνοι για την κατάντια αυτή.
Είναι πολλά και σοβαρά, ακόμη και ιστορικής σημασίας, αυτά που έχουν συμβεί μεταπολιτευτικά στον χώρο της Παιδείας. Αλλά υπάρχει κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ: να ξεσηκωθούν κάποια στιγμή πρυτάνεις και καθηγητές και να διακηρύξουν ότι αρνούνται να συμμετάσχουν άλλο σ' αυτή τη συνεχή υποβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών και ότι είναι αποφασισμένοι να μην επιστρέψουν στα αμφιθέατρα και στα εργαστήρια, αν προηγουμένως δεν υπάρξουν παρεμβάσεις που να εγγυώνται την αναβάθμιση των πανεπιστημιακών σπουδών.
Αντ' αυτού άλλα συμβαίνουν και άλλα λέγονται. Οπως, για παράδειγμα, άκουσα κάποιον πρύτανη να διατείνεται ότι θίγεται με τα νέα μέτρα η "αξιοπρέπεια των πανεπιστημιακών", αλλά δεν έχω δει να έχει θιγεί ποτέ η "αξιοπρέπεια" αυτή, όταν η όποια ομάδα ενδοπανεπιστημιακών ή εξωπανεπιστημιακών τραμπούκων επιβάλλει τους δικούς της κανόνες λειτουργίας του ιδρύματος.
Και, τέλος, κάθε άλλο παρά προστατεύουν το "δημόσιο πανεπιστήμιο" όσοι το ταυτίζουν με την αναποτελεσματικότητα και την αναξιοκρατία και το θέλουν να είναι ένας αναρχούμενος χώρος που χρειάζεται να ξοδέψει μια περιουσία για να εισαχθεί κάποιος.
Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου